– Oni są tacy sami jak my! – zawołał (prawie nastoletni) czytelnik „Góry świątecznych cudów„, który zna już wszystkie części opowieści z Niebieskiego domu.
Opowieść bożonarodzeniową Natalii Przeździk można czytać już w adwencie. Upiec pierniczki, zapalać po kolei świeczki, przygotować szopkę (i przy okazji zobaczyć słynne krakowskie szopki), ulepić całą rodzinę bałwanów. Cieszyć się domowym gwarem, humorem sytuacyjnym, świeczkami na torcie (bardzo starej, trzydziestoparoletniej mamy), królikiem, kotem, świątecznymi książkami, pierwszym śniegiem, tostami z dżemem i nowymi znajomymi.
Spojrzenie dziecka – narratora pozwala patrzeć na codzienność jak na nową rzeczywistość do odkrycia. Rzeczywistość, która mimo różnych trudów nie odbiera pokoju i radości serca. A prosta modlitwa dziecka (ufającego, że skoro rodzice mówią, że Pan Bóg lubi niespodzianki, to można na Niego liczyć) sprawia, że dzieje się pewien cud.
Jeśli potrzebujecie ciepłej opowieści o zwykłej rodzinie (albo jeśli tęsknicie za taką rodziną), sięgnijcie po Niebieski dom.
Dodaj komentarz